lacischamatulia в 25БЛОК 9
24.03.2012
што значыць //за нас//
з’яўленне Эпісталярыуму абумоўлена вяртаннем майго сына да жыцця... і характарам яго самаасэнсавання ў новых умовах існавання...
ні Яраслаў, ні іншыя мае дзеці не цікавіліся ні ходам расследавання, ні судом... яны раздражняліся і адвяргалі ўсе мае спробы што-небудзь абмеркаваць... назіраўся сыход у самнамбулічную адасобленасць...
яны, натуральна, ад самага пачатку здарэння былі напалоханыя і глыбока абражаныя ўварваннем такога гора ў сям’ю… толькі вось своеасаблівая адасобленасць дзяцей ад мяне ў ранейшыя часы была мне зразумелая... а ў новых умовах, якія прадугледжвалі не толькі салідарную працу на карысць паляпшэння стану нашага хлопчыка, але і большую ўзаемную даверлівасць, разуменне і аддачу, мне было няўцям, чаму так цяжка аказалася наладжваць узаемаразуменне...
...тады нам было вельмі патрэбнае курыраванне адно аднаго...
...мы па чарзе, і Таня ў тым ліку, наведвалі клініку... я была скіравана толькі на догляд сына, а мой другі сын і дачка аддавалі свае сілы яшчэ на працу, свецкія і грамадзянскія кантакты... над маім уплывам на іх магло шмат чаго прэваліраваць...
...і найперш, напэўна, масіраваная эскалацыя ўвагі да найхутчэйшай пастаноўкі пацярпелых //на ногі//... усе інфармацыйныя сродкі актыўна пульсавалі ў рэчышчы гэтай тэмы... і разганялі інфармацыйную кроў па жылах грамадства...
...але //найхутчэй// быў не наш выпадак...
якая-някая праца духу дазваляла не скатвацца да прымітывізму, быць адстароненай і чуллівай адначасова...
/своеасаблівы прымітывізм затым прадэманстраваў суд.../
...увесь час згадваўся найбольш часты і вельмі стрыманы адказ сына — //пачакай, маці... па-ча-кай...// — на мае звароты аб пакупцы чаго-небудзь для мінімальнага абсталявання кватэры... а на пакупку ноўтбука мы нават яго ўгаворвалі...
...так я дачакалася цяжкасувымернага з жыццём траўмавання сына... праз прадчуванне пагрозы якога ён, напэўна, і меў невытлумачальны для мяне настрой...
/...а затым быў суд... і суд прадэманстраваў нам, што святло свайго пражэктара ён скіроўвае на адзіна для яго прыярытэтныя рэчы...
...а затым абвясцілі аб пазбаўленні жыцця абвінавачаных у тэракце... і падумалася, што ў іерархіі фігурантаў справы, разам з судом і //вдл//, суд і //высшее должностное лицо// таксама могуць быць прадстаўляемымі ў найбольш выгадным для некага асвятленні...
...дзеля дэманстрацыі гэтакага-сабе крывава-красамоўнага зрэзу сучаснай беларускай рэчаіснасці...
...а следства і суд так выразна расстараліся дзеля ўвасаблення //класікі жанра//.../
24.03.2012
што значыць //за нас//
з’яўленне Эпісталярыуму абумоўлена вяртаннем майго сына да жыцця... і характарам яго самаасэнсавання ў новых умовах існавання...
ні Яраслаў, ні іншыя мае дзеці не цікавіліся ні ходам расследавання, ні судом... яны раздражняліся і адвяргалі ўсе мае спробы што-небудзь абмеркаваць... назіраўся сыход у самнамбулічную адасобленасць...
яны, натуральна, ад самага пачатку здарэння былі напалоханыя і глыбока абражаныя ўварваннем такога гора ў сям’ю… толькі вось своеасаблівая адасобленасць дзяцей ад мяне ў ранейшыя часы была мне зразумелая... а ў новых умовах, якія прадугледжвалі не толькі салідарную працу на карысць паляпшэння стану нашага хлопчыка, але і большую ўзаемную даверлівасць, разуменне і аддачу, мне было няўцям, чаму так цяжка аказалася наладжваць узаемаразуменне...
...тады нам было вельмі патрэбнае курыраванне адно аднаго...
...мы па чарзе, і Таня ў тым ліку, наведвалі клініку... я была скіравана толькі на догляд сына, а мой другі сын і дачка аддавалі свае сілы яшчэ на працу, свецкія і грамадзянскія кантакты... над маім уплывам на іх магло шмат чаго прэваліраваць...
...і найперш, напэўна, масіраваная эскалацыя ўвагі да найхутчэйшай пастаноўкі пацярпелых //на ногі//... усе інфармацыйныя сродкі актыўна пульсавалі ў рэчышчы гэтай тэмы... і разганялі інфармацыйную кроў па жылах грамадства...
...але //найхутчэй// быў не наш выпадак...
якая-някая праца духу дазваляла не скатвацца да прымітывізму, быць адстароненай і чуллівай адначасова...
/своеасаблівы прымітывізм затым прадэманстраваў суд.../
...увесь час згадваўся найбольш часты і вельмі стрыманы адказ сына — //пачакай, маці... па-ча-кай...// — на мае звароты аб пакупцы чаго-небудзь для мінімальнага абсталявання кватэры... а на пакупку ноўтбука мы нават яго ўгаворвалі...
...так я дачакалася цяжкасувымернага з жыццём траўмавання сына... праз прадчуванне пагрозы якога ён, напэўна, і меў невытлумачальны для мяне настрой...
/...а затым быў суд... і суд прадэманстраваў нам, што святло свайго пражэктара ён скіроўвае на адзіна для яго прыярытэтныя рэчы...
...а затым абвясцілі аб пазбаўленні жыцця абвінавачаных у тэракце... і падумалася, што ў іерархіі фігурантаў справы, разам з судом і //вдл//, суд і //высшее должностное лицо// таксама могуць быць прадстаўляемымі ў найбольш выгадным для некага асвятленні...
...дзеля дэманстрацыі гэтакага-сабе крывава-красамоўнага зрэзу сучаснай беларускай рэчаіснасці...
...а следства і суд так выразна расстараліся дзеля ўвасаблення //класікі жанра//.../
менавіта адчуваемая мною сувязь перашкодаў у адносінах з дзецьмі з ужо даўно асэнсаванай крыніцай іх паходжання падштурхнулі мяне да думкі аб узроўнях кіравання...
затым у нашым сямейным зрэзе быў выкрыты яшчэ адзін узровень кіравання... ад зусім пабочных крыніц і сумнеўнай якасці... які таксама можа быць выкарыстоўваемым у нейчых нядобразычлівых мэтах...
........................................
мяне абражае, што ментальнасць беларусаў цяпер можа характарызавацца такімі праявамі, як гэтыя тэракт і суд...
...пасля 11 красавіка 2012 года мой сын будзе лічыцца ветэранам тэракта... здзейсненага амаль яго равеснікамі...
у гэтым бачыцца падрыў аўтарытэту пакалення //праваднікоў у будучыню//... і... будучыня без праваднікоў...
злая вынаходка...
подводная плынь...
корань разладу...
........................................
...па-за рознымі і ўсякімі інфармацыйнымі блакадамі непазбежна паўстане асэнсаванне факту свайго нараджэння, светапогляду, месца і ролі ў свеце...
........................................
калі мой сын нарэшце зрабіў прызнанне аб сваім відзішчы, то было адчуванне, быццам ён вылузаўся з нейкай абалонкі... а сведчаннем таго, наколькі яму палегчала ад гэтага прызнання, стала змена інтанацыю голасу, смех і ўпершыню за доўгі час пабачаная мною такая шчодрая ўсмешка на яго твары... упершыню за больш чым паўтара года....................................
імаверна, што іншыя фігуранты справы таксама маюць нейкія цяжка суадносімыя з агульнапрынятымі ўяўленнямі праявы ў сваім жыцці... але ў іх ніхто не запытваецца пра гэта, а самі яны не асмельваюцца ў гэтым прызнацца...
........................................
=============================
…хіба мы ўжо гатовыя і нам дадзена… існаваць не ў адзіна даступным для нас вымярэнні…
…такое магчыма, напэўна, праз успрыманне найвышэйшай прыступкі вобразнасці — Святога Духа… дасягаемае праз узмацненне сілы ўяўлення… і пашырэнне асабістага творчага патэнцыялу…
трохкратная вобразнасць — Бог, Сын, Дух, — будучы асэнсаванай, духоўна абагачае… але не мусіць абмяжоўваць творчае пераасэнсаванне рэчаіснасці…
у абазначаным Царстве Вобразаў галоўны жаночы вобраз не мае кратнасці… але спалучаны з Сынам…
…культавым вобразам нішто не пагражае… іх ролі распісаныя і непахісныя…
…але вось як захаваць самакаштоўнасць у сучасным свеце… дадзеную ад нараджэння і выхаваную… калі //някратны вобраз// у рэальным вымярэнні своеасабліва трактуецца і нават жорстка дыскрэдытуецца… і не мае падставаў суцяшацца гадамі як багаццем…
........................................
прадбачанне будучыні ў вобразах аказалася цяжкім выпрабаваннем…
=============================
супрацьпаставіць нянавісці, абыякавасці і страху любоў і смеласць — гэта як пражыць жыццё наадварот… але гэтага людзям не дадзена… і таму чаканні аднаўлення стваральнай сілы яны звязваюць з наступнымі пакаленнямі…
........................................
…уваходжанне ў кантакт не ў найбольш арганічна ўласцівай мове /ёсць і ў кантэксце/ — гэта ў некаторых не ад сарамяжлівасці, а ад тактоўнага нежадання дэманстраваць сваю магчымасць таксама //хадзіць скрозь//… як невялікая-такая магчымасць выбару… і спрыяння…
/непазбежна або пад самапрымусам мы дазваляем, бо давяраем, //хадзіць скрозь// /у найбольш простым сэнсе/ дактарам…
магчымасці выбару не існуе ў такім глабальным штучным //хаджэнні скрозь//, як перавод часу… а таксама пры шаблязуба-драпежніцкім абыходжанні з фінансамі…
што да 25-га кадра, то мінімізаваць яго //хаджэнне скрозь// магчыма праз неўключэнне транслятара…
…праз чалавека столькі ўсяго //ходзіць скрозь//, працінае яго навылёт, што яму вельмі складана захаваць уласную рытміку, псіха-фізічную дынаміку…
кактэйль з пэўных рытмаў, тэмпу і тэмбру ў сукупнасці з тым ці іншым зместам можа аказацца не толькі спажыўна-смачным, але і небяспечным… з цяжкімі наступствамі…
/ у рэанімацыі рытм дыхання майму сыну задаваў апарат, а калі сын збіваўся з яго рытму, апарат пачынаў заліваць яго дыхальныя шляхі вадкасцю, насычанай кіслародам, што вельмі палохала і прымушала быць пільным да ўласнага дыхання… але ва неўсвядомленым стане, у сне, асінхроннага дыхання не адбывалася…/
працівячыся ўспрыманню іншамоўя, немагчыма, аказваецца, супрацьстаяць //хаджэнню скрозь// таму, што нават не мае моўнага выражэння…
/але вось калі пачаўся крызіс, на афіцыйным узроўні было заяўлена, што ён стаў наступствам таксама памылак у фармулёўках… але ж там, напэўна, выкарыстоўвалася, дастаткова арганічна ўспрымаемая мова…
парадокс… /
пярэчанне ўспрыманню і перашкоды да ўспрымання, якаснага развіцця і хаджэння роднасных моваў пазбаўляюць людзей паўнаты спектру пачуццяў і магчымасці адчуваць нюансы рэчаіснасці… але гэта ніколькі не засцерагае ад //хаджэння скрозь// глабальных рэгулятараў саміх тых, хто ствараюць гэтыя пярэчанні і перашкоды…/
…лексічны бар’ер з паняційным напаўненнем, як заўважана, лягчэй пераадолець тым, каму даюць тлумачэнні… але складана напаткаць тых, хто здольны і не пашкадуе свайго часу і высілкаў даць тлумачэнні…
…калі з’явіліся інтэлектуальныя тэхналогіі, асабліва заўважнай стала інертнасць фармату асветы і… узрасла канкурэнцыя…
і многае, нават на сямейным узроўні, стала набываць іншы сэнс…
акрамя формулы крыві…
........................................
=============================
гэта парадокс, але дзеля выхаду ў эфір давялося пазбавіць сябе магчымасці зрабіць гэта… а потым пачаць прыкладаць высілкі, каб набыць такую магчымасць…
........................................
…калісьці даўно, пабачыўшы цень Зямлі на Месяцы, пачалі мысліць аб іншых доказах яе кругласці…
успрымаемае ў адной праекцыі як перакрыжаванне ў адной плоскасці сукупнасцяў паралельных ліній, у іншай праекцыі можа аказацца сукупнасцямі размешчаных у розных плоскасцях ліній і розных па форме плоскасцяў…
———————
. . .
дык чаму ў сямі нянек айчыннай медыцыны і прэтэнцыёзнага, у экстрасенсорным плане, бацькі майго сына ён / пацыент, сын / аказаўся з унутрыполасцевым дрэнажом…
якой праекцыі не хапала, каб пабачыць сапраўдны стан рэчаў…
=============================
ад гэтага моманту мой эпісталярыум/дыярыуш пачынае жыць сваім жыццём… але без адваротнай сувязі ў інэце /бо ў мяне няма пк/…
лейтматыў пададзенага сугучны найбольш адпаведнай прыродзе //аднакратнай сутнасці//… гэта — матрыятызм… які ў сілу рознаcці ўнутраных рытмаў яго выразнікаў не разлічаны на салідарызацыю…
а вось равеснікам маіх сыноў, з іх духоўнай шматграннай сутнасцю, варта ісці шляхам удасканалення сваіх эвалюцыйных задаткаў… узрошчваць і гартаваць свой патрыятызм…
........................................
=============================
выхад у эфір адбыўся таму цяпер, што аціхла вывяржэнне вулканаў экзальтацыі… на свой капыл генерыруемай рознымі гільдыямі…
........................................
мне хочацца, каб напісанае паспрыяла візіту да майго сына тым двум яго равеснікам, якія пад уплывам невядомых мне абставінаў дапусцілі нівеліроўку сваіх памкненняў і дагэтуль не могуць абысці ўзніклыя абмежаванні…
думаецца, што, знайшоўшы ў сабе сілы пераступіць цераз унутраныя абмежаванні, мы такім чынам наблізімся да існавання не ў адзіна пакуль вядомым нам вымярэнні… і як толькі гатоўнасць будзе праяўлена, то праз гэта, імаверна, і будзе дадзена такая магчымасць…
пасля столькага перажытага і зробленага бачыцца вартым узняцца яшчэ на адну прыступку ўласнай эвалюцыі… дзеля ўмацавання шансу атрымаць новыя магчымасці… і каб ніякага іншага больш не спатрэбілася…
........................................
за агучанае яшчэ ў першым блоку жаданне атрымаць //ахоўную грамату// для сваіх дзяцей ад //злых знарочыстасцяў// усемагутная вялікая поўня /06.05.2012/ запатрабавала большай ахвярнасці… бо дзеля гэтага патрэбнае разбурэнне хаця б аднаго звяна ў ланцугу перашкодаў да ўзнаўлення адчування прысутнасці генетычна абумоўленых і цывілізацыйна-камфортных сакральна-інтымных хваляў… у прасторы… маёй і маіх дзяцей радзімы…
…і таму маім апошнім жаданнем для сябе самой… на карысць здзяйснення вышэйсказанага… будзе наступнае…
прашу мяне… расстраляць.. публічна… на маёй любімай тэатральнай сцэне ў акадэміі мастацтваў…
у літаральным сэнсе… дзеля выбаўлення маіх дзяцей і іх сяброў ад адчування пагрозы…
........................................
затым у нашым сямейным зрэзе быў выкрыты яшчэ адзін узровень кіравання... ад зусім пабочных крыніц і сумнеўнай якасці... які таксама можа быць выкарыстоўваемым у нейчых нядобразычлівых мэтах...
........................................
мяне абражае, што ментальнасць беларусаў цяпер можа характарызавацца такімі праявамі, як гэтыя тэракт і суд...
...пасля 11 красавіка 2012 года мой сын будзе лічыцца ветэранам тэракта... здзейсненага амаль яго равеснікамі...
у гэтым бачыцца падрыў аўтарытэту пакалення //праваднікоў у будучыню//... і... будучыня без праваднікоў...
злая вынаходка...
подводная плынь...
корань разладу...
........................................
...па-за рознымі і ўсякімі інфармацыйнымі блакадамі непазбежна паўстане асэнсаванне факту свайго нараджэння, светапогляду, месца і ролі ў свеце...
........................................
калі мой сын нарэшце зрабіў прызнанне аб сваім відзішчы, то было адчуванне, быццам ён вылузаўся з нейкай абалонкі... а сведчаннем таго, наколькі яму палегчала ад гэтага прызнання, стала змена інтанацыю голасу, смех і ўпершыню за доўгі час пабачаная мною такая шчодрая ўсмешка на яго твары... упершыню за больш чым паўтара года....................................
імаверна, што іншыя фігуранты справы таксама маюць нейкія цяжка суадносімыя з агульнапрынятымі ўяўленнямі праявы ў сваім жыцці... але ў іх ніхто не запытваецца пра гэта, а самі яны не асмельваюцца ў гэтым прызнацца...
........................................
=============================
…хіба мы ўжо гатовыя і нам дадзена… існаваць не ў адзіна даступным для нас вымярэнні…
…такое магчыма, напэўна, праз успрыманне найвышэйшай прыступкі вобразнасці — Святога Духа… дасягаемае праз узмацненне сілы ўяўлення… і пашырэнне асабістага творчага патэнцыялу…
трохкратная вобразнасць — Бог, Сын, Дух, — будучы асэнсаванай, духоўна абагачае… але не мусіць абмяжоўваць творчае пераасэнсаванне рэчаіснасці…
у абазначаным Царстве Вобразаў галоўны жаночы вобраз не мае кратнасці… але спалучаны з Сынам…
…культавым вобразам нішто не пагражае… іх ролі распісаныя і непахісныя…
…але вось як захаваць самакаштоўнасць у сучасным свеце… дадзеную ад нараджэння і выхаваную… калі //някратны вобраз// у рэальным вымярэнні своеасабліва трактуецца і нават жорстка дыскрэдытуецца… і не мае падставаў суцяшацца гадамі як багаццем…
........................................
прадбачанне будучыні ў вобразах аказалася цяжкім выпрабаваннем…
=============================
супрацьпаставіць нянавісці, абыякавасці і страху любоў і смеласць — гэта як пражыць жыццё наадварот… але гэтага людзям не дадзена… і таму чаканні аднаўлення стваральнай сілы яны звязваюць з наступнымі пакаленнямі…
........................................
…уваходжанне ў кантакт не ў найбольш арганічна ўласцівай мове /ёсць і ў кантэксце/ — гэта ў некаторых не ад сарамяжлівасці, а ад тактоўнага нежадання дэманстраваць сваю магчымасць таксама //хадзіць скрозь//… як невялікая-такая магчымасць выбару… і спрыяння…
/непазбежна або пад самапрымусам мы дазваляем, бо давяраем, //хадзіць скрозь// /у найбольш простым сэнсе/ дактарам…
магчымасці выбару не існуе ў такім глабальным штучным //хаджэнні скрозь//, як перавод часу… а таксама пры шаблязуба-драпежніцкім абыходжанні з фінансамі…
што да 25-га кадра, то мінімізаваць яго //хаджэнне скрозь// магчыма праз неўключэнне транслятара…
…праз чалавека столькі ўсяго //ходзіць скрозь//, працінае яго навылёт, што яму вельмі складана захаваць уласную рытміку, псіха-фізічную дынаміку…
кактэйль з пэўных рытмаў, тэмпу і тэмбру ў сукупнасці з тым ці іншым зместам можа аказацца не толькі спажыўна-смачным, але і небяспечным… з цяжкімі наступствамі…
/ у рэанімацыі рытм дыхання майму сыну задаваў апарат, а калі сын збіваўся з яго рытму, апарат пачынаў заліваць яго дыхальныя шляхі вадкасцю, насычанай кіслародам, што вельмі палохала і прымушала быць пільным да ўласнага дыхання… але ва неўсвядомленым стане, у сне, асінхроннага дыхання не адбывалася…/
працівячыся ўспрыманню іншамоўя, немагчыма, аказваецца, супрацьстаяць //хаджэнню скрозь// таму, што нават не мае моўнага выражэння…
/але вось калі пачаўся крызіс, на афіцыйным узроўні было заяўлена, што ён стаў наступствам таксама памылак у фармулёўках… але ж там, напэўна, выкарыстоўвалася, дастаткова арганічна ўспрымаемая мова…
парадокс… /
пярэчанне ўспрыманню і перашкоды да ўспрымання, якаснага развіцця і хаджэння роднасных моваў пазбаўляюць людзей паўнаты спектру пачуццяў і магчымасці адчуваць нюансы рэчаіснасці… але гэта ніколькі не засцерагае ад //хаджэння скрозь// глабальных рэгулятараў саміх тых, хто ствараюць гэтыя пярэчанні і перашкоды…/
…лексічны бар’ер з паняційным напаўненнем, як заўважана, лягчэй пераадолець тым, каму даюць тлумачэнні… але складана напаткаць тых, хто здольны і не пашкадуе свайго часу і высілкаў даць тлумачэнні…
…калі з’явіліся інтэлектуальныя тэхналогіі, асабліва заўважнай стала інертнасць фармату асветы і… узрасла канкурэнцыя…
і многае, нават на сямейным узроўні, стала набываць іншы сэнс…
акрамя формулы крыві…
........................................
=============================
гэта парадокс, але дзеля выхаду ў эфір давялося пазбавіць сябе магчымасці зрабіць гэта… а потым пачаць прыкладаць высілкі, каб набыць такую магчымасць…
........................................
…калісьці даўно, пабачыўшы цень Зямлі на Месяцы, пачалі мысліць аб іншых доказах яе кругласці…
успрымаемае ў адной праекцыі як перакрыжаванне ў адной плоскасці сукупнасцяў паралельных ліній, у іншай праекцыі можа аказацца сукупнасцямі размешчаных у розных плоскасцях ліній і розных па форме плоскасцяў…
———————
. . .
дык чаму ў сямі нянек айчыннай медыцыны і прэтэнцыёзнага, у экстрасенсорным плане, бацькі майго сына ён / пацыент, сын / аказаўся з унутрыполасцевым дрэнажом…
якой праекцыі не хапала, каб пабачыць сапраўдны стан рэчаў…
=============================
ад гэтага моманту мой эпісталярыум/дыярыуш пачынае жыць сваім жыццём… але без адваротнай сувязі ў інэце /бо ў мяне няма пк/…
лейтматыў пададзенага сугучны найбольш адпаведнай прыродзе //аднакратнай сутнасці//… гэта — матрыятызм… які ў сілу рознаcці ўнутраных рытмаў яго выразнікаў не разлічаны на салідарызацыю…
а вось равеснікам маіх сыноў, з іх духоўнай шматграннай сутнасцю, варта ісці шляхам удасканалення сваіх эвалюцыйных задаткаў… узрошчваць і гартаваць свой патрыятызм…
........................................
=============================
выхад у эфір адбыўся таму цяпер, што аціхла вывяржэнне вулканаў экзальтацыі… на свой капыл генерыруемай рознымі гільдыямі…
........................................
мне хочацца, каб напісанае паспрыяла візіту да майго сына тым двум яго равеснікам, якія пад уплывам невядомых мне абставінаў дапусцілі нівеліроўку сваіх памкненняў і дагэтуль не могуць абысці ўзніклыя абмежаванні…
думаецца, што, знайшоўшы ў сабе сілы пераступіць цераз унутраныя абмежаванні, мы такім чынам наблізімся да існавання не ў адзіна пакуль вядомым нам вымярэнні… і як толькі гатоўнасць будзе праяўлена, то праз гэта, імаверна, і будзе дадзена такая магчымасць…
пасля столькага перажытага і зробленага бачыцца вартым узняцца яшчэ на адну прыступку ўласнай эвалюцыі… дзеля ўмацавання шансу атрымаць новыя магчымасці… і каб ніякага іншага больш не спатрэбілася…
........................................
за агучанае яшчэ ў першым блоку жаданне атрымаць //ахоўную грамату// для сваіх дзяцей ад //злых знарочыстасцяў// усемагутная вялікая поўня /06.05.2012/ запатрабавала большай ахвярнасці… бо дзеля гэтага патрэбнае разбурэнне хаця б аднаго звяна ў ланцугу перашкодаў да ўзнаўлення адчування прысутнасці генетычна абумоўленых і цывілізацыйна-камфортных сакральна-інтымных хваляў… у прасторы… маёй і маіх дзяцей радзімы…
…і таму маім апошнім жаданнем для сябе самой… на карысць здзяйснення вышэйсказанага… будзе наступнае…
прашу мяне… расстраляць.. публічна… на маёй любімай тэатральнай сцэне ў акадэміі мастацтваў…
у літаральным сэнсе… дзеля выбаўлення маіх дзяцей і іх сяброў ад адчування пагрозы…
........................................
